Białaczka kotów

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

W przeciwieństwie do tego, co sugeruje jego nazwa, białaczka kotów (w skrócie FeLV lub czasami określana jako „feleuk”) to nie tylko rodzaj nowotworu krwi (chociaż zakażenie białaczką kotów jest związane z rakiem krwi i innymi typami nowotworów). Białaczka kotów jest infekcją wirusową u kotów, która rozprzestrzenia się przez wydzieliny zakażonych kotów i może zorganizować sklep w prawie każdym narządzie w ciele kota. Stan może być trudny do wykrycia, ponieważ objawy są liczne i zróżnicowane, ale mogą obejmować gorączkę, letarg i niedokrwistość. Żadne leki nie mogą wyeliminować FeLV, więc większość zabiegów ma na celu opanowanie objawów i powikłań w miarę postępu choroby. Niektóre zainfekowane koty ostatecznie umierają na tę chorobę, ale wiele innych może z tym żyć długo i wygodnie. Utrzymanie aktualnego ryzyka kota na szczepieniach pomoże temu zapobiec.

streszczenie

Wirus kotów białaczkowych (FeLV) jest uważany za umiarkowanie zaraźliwy u kotów. W przeciwieństwie do wielu innych wirusów, które przedostają się do komórek organizmu i niszczą je, FeLV wchodzi do pewnych komórek w ciele kota i zmienia ich cechy genetyczne. Pozwala to FeLV na kontynuowanie reprodukcji w obrębie kota za każdym razem, gdy dzielą się zainfekowane komórki. W niektórych przypadkach FeLV może stać się nieaktywny (nieaktywny), przez co jego zdolność do wykazywania objawów i przekazywania choroby jest trudna do przewidzenia.

FeLV jest zazwyczaj przenoszony, gdy kot wchodzi w kontakt ze śliną zakażonego kota; wydzieliny z nosa, mocz, kał i inne płyny ustrojowe mogą również pomóc w rozprzestrzenianiu się choroby. Pewne zachowania społeczne, takie jak wzajemne uwodzenie i dzielenie się miskami z jedzeniem lub wodą, mogą rozprzestrzeniać chorobę. Kocięta mogą się zarazić podczas rozwoju płodu lub w pierwszych dniach życia, ponieważ ich matki opiekują się nimi i opiekują się nimi.

W przeciwieństwie do niektórych innych wirusów, FeLV nie pozostaje długo w środowisku. Dlatego koty na ogół muszą mieć bezpośredni kontakt z zarażonym kotem, aby choroba mogła się rozprzestrzenić. Jednak przewidywanie, które koty mogą przenosić chorobę, jest skomplikowane, ponieważ niektóre zaraźliwe koty nigdy nie wykazują objawów zakażenia.

Objawy i identyfikacja

Niektóre koty zakażone FeLV nie rozwijają objawów klinicznych ani długoterminowych powikłań związanych z wirusem. Alternatywnie, układ odpornościowy niektórych kotów może całkowicie wyeliminować zakażenie, zanim kot kiedykolwiek zachoruje.

U innych kotów wirus może „ukryć się” w szpiku kostnym, gdzie trudno go wykryć, dopóki nie zacznie powodować problemów w późniejszym życiu. Jeszcze inny podzbiór kotów stanie się nosicielami choroby lub doświadczy różnych chorób, zanim ostatecznie umrze z powodu powikłań związanych z FeLV.

Ponieważ FeLV może wpływać na prawie każdy układ narządów w organizmie, objawy kliniczne mogą się znacznie różnić. Znaki FeLV mogą obejmować:

• Gorączka
• Letarg (zmęczenie)
• Białaczka (mała liczba białych krwinek)
• Niedokrwistość (mała liczba czerwonych krwinek)
• Przewlekłe infekcje dróg oddechowych
• Przewlekłe infekcje zębów i dziąseł
• Rak układu limfatycznego (i inne nowotwory)

Diagnoza zakażenia FeLV jest bardziej skomplikowana, ponieważ istnieje kilka etapów choroby i nie każdy kot obchodzi się z zakażeniem FeLV w ten sam sposób. Badania krwi wykrywają chorobę u wielu kotów, ale w przypadku innych kotów szpik kostny musi zostać zbadany w celu potwierdzenia zakażenia. Niektóre koty mogą testować pozytywnie wyniki badań krwi, gdy są młodymi kociętami, ale później, jeśli ich układ odpornościowy wyeliminował zakażenie, wynik testu będzie negatywny.

Podobnie niektóre koty mogą testować wynik ujemny w jednym punkcie, a dodatni później, gdy wirus przechodzi przez różne etapy. Ponieważ zakażenie FeLV może mieć wiele prezentacji klinicznych, lekarz weterynarii może chcieć przetestować kota, jeśli wydaje się chory - zwłaszcza, jeśli występuje gorączka. Niektóre koty muszą wykonać wiele testów w celu potwierdzenia zakażenia.

Dotknięte rasy

Wszystkie rasy kotów są podatne.

Leczenie

Żadne leki nie mogą wyeliminować infekcji FeLV. Większość zabiegów ma na celu opanowanie objawów klinicznych i powikłań oraz zobaczenie kota w tym często niszczącym procesie - często epizodycznym i nawracającym - wspomagającym. Płyny i antybiotyki do wszelkich wtórnych infekcji należą do technik stosowanych przez większość lekarzy weterynarii.

Niestety, niektóre koty w końcu umierają pomimo agresywnego leczenia.

Zapobieganie

Dostępnych jest kilka szczepionek do zapobiegania chorobom związanym z FeLV. Wiele dostępnych szczepionek FeLV to szczepionki skojarzone, które również chronią przed herpeswirusem kotów (zapalenie nosa i tchawicy), kaliciwirusem i panleukopenią (FPV). Wszystkie dostępne szczepionki FeLV zostały przetestowane i uznane za bezpieczne i skuteczne, gdy są podawane zgodnie z zaleceniami.

Kocięta są zazwyczaj szczepione przeciwko FeLV w wieku od 8 do 9 tygodni. Szczepienia przypominające podaje się od 3 do 4 tygodni później, zgodnie z zaleceniami na etykiecie szczepionki, a następnie szczepienia przypominające co roku tak długo, jak pozostaje ryzyko narażenia. Koty, które wychodzą na zewnątrz lub mieszkają z wieloma innymi kotami, są bardziej narażone na ekspozycję na FeLV w porównaniu z kotami, które pozostają w domu i mają ograniczony kontakt z innymi kotami.

Uwaga: Jeśli ryzyko narażenia kota na FeLV jest niskie, lekarz weterynarii może w ogóle nie zalecać szczepionki FeLV.

Utrzymywanie zakażonych kotów w oddzieleniu od niezakażonych kotów może zmniejszyć prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się FeLV. Każdy nowy kociak lub kot wprowadzony do domu powinien być natychmiast zbadany przez weterynarza i przetestowany na FeLV przed wprowadzeniem do reszty kotów domowych.

Ten artykuł został sprawdzony przez lekarza weterynarii.