Szanse, czy rozmawiasz ze swoim psem Ale czy to obchodzi?

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

Kiedy wszedłem do pokoju, usłyszałem kobietę rozmawiającą z kimś. Mówiła „Jesteś taka urocza! Tak, jesteś! Jesteś. Jesteś taka słodka, że sprawiasz, że cukier wydaje się kwaśny. Rozłożyła głos dość wysoko i przekazywała słowa w melodyjnym rytmie. Zanim nawet odwróciłem się, by na nią spojrzeć, wiedziałem, że rozmawia z dzieckiem lub psem. Kiedy spojrzałem w jej kierunku, zobaczyłem, że trzyma kremową pomorską, do której skierowano to uczucie miłości. Impulsem do zmiany wzorców głosu i mowy podczas zwracania się do niemowląt, szczeniąt lub psów jest tak naturalny, że prawdopodobnie nawet nie zdawała sobie sprawy, że przeszła od „normalnej” ludzkiej mowy do specyficznego dialektu powszechnie używanego dla „dzieci” w naszym zyje.

W latach 80. psychologowie Kathy Hirsh-Pasek i Rebecca Treiman (wówczas na Uniwersytecie Pensylwanii) byli w stanie wykazać, że język, którego używamy, gdy rozmawiamy z psami, jest bardzo podobny do języka Motherese. Technicznie powinno się to nazywać mową skierowaną do psa, ale zamiast tego żartobliwie nazywali tę formę języka „Doggerel”.

Fakt, że używamy tego samego rodzaju mowy podczas rozmowy z psami i dziećmi, nie powinien być aż tak zaskakujący. Dane pokazały, że mózgi dorosłych kobiet aktywują się w ten sam sposób iw tych samych miejscach, w których przedstawia się im zdjęcie swojego psa lub zdjęcie własnych dzieci.

Mowa kierowana przez psa lub Doggerel z pewnością nie jest normalnym językiem, którego można by używać w stosunku do innych dorosłych. Kiedy rozmawiamy z naszymi psimi towarzyszami, nasze zdania są znacznie krótsze. Co dziwne, zadajemy również dwa razy więcej pytań naszym psom niż ludziom, chociaż wydaje się, że nie oczekujemy żadnych odpowiedzi. Pytania te są w większości trywialnymi wymianami społecznymi, a nie poszukiwaniem informacji, takimi jak: „Jak się dzisiaj czujesz, Lassie?” Wiele z tych zapytań ma formę „pytań tagów”, czyli takich, w których dokonuje się obserwacji, a następnie zamienia je w pytanie na samym końcu. Przykładem tego byłoby powiedzenie: „Jesteś głodny, prawda?” Rozmawiając z naszymi psami, jesteśmy również 20 razy bardziej skłonni do powtarzania się niż wtedy, gdy rozmawiamy z dorosłymi ludźmi. Te powtórzenia mogą być dokładnymi kopiami, częściowymi powtórzeniami lub jakąś formą przeformułowania. Przykładem przeformułowania i powtórzenia byłoby „Lassie jesteś dobrym psem. Jakim jesteś dobrym psem!”

Niedawno zespół badawczy kierowany przez Tobeya Ben-Adereta z Wydziału Psychologii w Hunter College w Nowym Jorku zadał oczywiste pytanie - czy w ogóle ma znaczenie dla psów, z którymi rozmawiamy w Doggerel, a nie w normalnych tonach mowy? Raport z wyników zespołu opublikowano w Proceedings of the Royal Society.

Oto, jak przystąpili do określania odpowiedzi. Aby pobrać próbki Doggerela, naukowcy zarejestrowali głosy kobiet przemawiających do zdjęć psów. Fotografie te obejmowały szczeniaka, dorosłego psa i starszego psa. Aby uzyskać próbkę normalnej mowy ludzkiej, rozmawiały z badaczami te same kobiety. We wszystkich przypadkach kobiety powtarzały krótki scenariusz, który brzmiał: „Cześć! Cześć, kochanie! Kto jest dobrym chłopcem? Chodź tutaj! Dobry chłopcze! Tak! Chodź tu, kochanie! Cóż za dobry chłopiec!”

Aby sprawdzić, czy mówienie w Doggerel wpłynęło na zachowania psa, naukowcy umieścili wysokiej jakości głośnik w pokoju z psem. Następnie odtworzyli nagrane klipy od tej samej kobiety mówiące w Doggerel, a następnie używając normalnej mowy i nagrywając reakcje psa na głos wychodzący z głośnika. W szczególności przyglądali się takim rzeczom, jak pies patrzył na mówcę lub zbliżał się do niego, czy też szczekał lub jęczał, gdy próbka mowy była odtwarzana, i tak dalej.

Okazało się, że szczenięta miały największą reakcję na słuchanie Doggerel. Ogólna ilość reakcji zmniejszyła się, gdy psy stały się starsze, aż wraz z najstarszymi psami w grupie testowej reakcje na normalną mowę lub Doggerel były mniej więcej takie same. Najważniejsze w określaniu reakcji psów była wysokość głosu. Było to szczególnie prawdziwe w przypadku szczeniąt, których odpowiedzi na Doggerela stale rosły, gdy głos kobiety stawał się coraz wyższy.

Dane wyraźnie pokazały, że kiedy używamy gadaniny ze szczeniętami, przyciąga ona ich uwagę i zwiększa ich zaangażowanie. Ale dlaczego Doggerel nie miał większego wpływu na dorosłe psy? Eksperymentatorzy sugerują, że może to być spowodowane tym, że głosy użyte w eksperymencie pochodziły od ludzi, z którymi psy nie były zaznajomione, hipotezując, że być może, wraz ze starzeniem się psów, stają się bardziej selektywne, jeśli chodzi o głosy, na które zwracają uwagę. Oznacza to, że gdy są dorosłymi, częściej reagują na zmiany w fleksji i tonie pochodzące od ich właściciela lub znajomych głosów.

Ta sugestia bardzo dobrze pasuje do moich własnych doświadczeń. Na przykład, gdy mój ukochany Kaczuszka Retriever Nova Scotia, Dancer, był w swoim piętnastym roku życia i znacznie zwolnił z powodu artretyzmu, pewny sposób, aby go podnieść i poruszyć, a jego machanie ogonem było, żeby rozbić mój głos tak wysoko, jak mogłem wygodnie, i porozmawiać z nim w Doggerel: „Kto jest dobrym psem? Tancerz to dobry pies. Jesteś, prawda? Mogłabym cię po prostu pokochać na kawałki, prawda? Oczywiście ta rozmowa odbywałaby się prywatnie, ponieważ wciąż są ludzie na świecie, którzy postrzegają takie werbalne interakcje z psami jako zwykły nonsens, wskazanie na niższą inteligencję lub oznakę wczesnego początku demencji. Ale teraz mamy dowody naukowe, które pokazują, że się mylą. Więc śmiało rozmawiaj ze swoim psem. Jestem pewien, że już to robisz, ale teraz masz dobry powód!